El perfume

Nos non tenemos costume dei andar con golor a fror ni otras cousas empalagousas.

Nos ,desamanu del viento y ciuda, pouco sabemos dei golor forasteiro, solu si asoma dalgun por l’puebru.

Trayerun nuna vez un golor nunas muyeres quei entrou comu un velenu por la ñapia y por la pelle , non marchando hasta casi un meis,y mira quei raspamos con augua y xabon .

Las mozas non pareciou gustaye el golor nueso , pues taparon rápido ñariz con moqueiru y gesto remargosu.

Y es que nos andamos a afanar, entre aldromene y unto , cuando no se junta dalguna moñica .

Nos andamos con frisa aneixa lo mismo qu’el payuru y sus alas , igual qu’el chaguazu o el fierro sobre la terra, como el ciminteriu cuando empieza a ulere a silenciu y soponciu esparciendo golor a cera .

Nos conocemos la Terra que brouta en liberta , donde crece el perfume del pan y la yerba en mayada, donde  el aire surbio el ouru que duerme , para impregnarnos con perfumes de pedra dorada.

Isasy Cadierno 

Surbio: sorbió

Ouru: oro

Ciminteriu: cementerio

Soponciu: muerte

Payaru: pájaro

Aldromene: ropa estrafalaria

Chaguazu: charco

Remargosu: amargo

Empalagousas : delicadas

Golor: olor

Frisa: manto

Print Friendly, PDF & Email